Ik ben sinds een drietal jaar mantelzorger voor mijn grootouders. Mijn grootvader kreeg anderhalf jaar geleden de diagnose Alzheimer en sindsdien volg ik alles op. Voor zijn diagnose hielp ik al met boodschappen doen, maar sindsdien regel ik ook alle hulp in huis, beheer ik mee de financiën, heb ik ook al de begrafenis van hun zoon geregeld,...

Sinds augustus 2019 kreeg mijn grootmoeder de diagnose Parkinson en heb ik hier ook alles meteen beginnen regelen: huishoudhulp, boodschappenhulp, ziekenhuisbed regelen, aanpassingen in huis, medicatie opvolgen, huis poetsen, eten klaarmaken voor mijn grootvader, maaltijden aan huis aanvragen en noem maar op. Ikzelf merk vaak dat bepaalde....

Toen ik verder ging studeren, kreeg mijn mama de diagnose van kanker. We wisten meteen dat het niet meer te genezen was. De dokters gaven het nog vijf jaar. Net dan vertrok ik op kot. Het was heel dubbel. Enerzijds wil je van het studentenleven genieten, anderzijds heb je voortdurend het idee dat je thuis moet zijn om voor je mama te zorgen. Op een gekke manier leek het dan toch te wennen. Ik vertelde er wel over tegen mijn vrienden, maar die wisten vaak niet hoe te reageren. Mensen vonden het gek dat ik niet op Erasmus ging, maar waarom zou ik de jaren die ik nog had met mijn mama, net dan een half jaar of een heel jaar in het buitenland gaan wonen? Mensen leken voortdurend te vergeten wat mijn thuissituatie was. Niemand (thuis of van de verpleging of dokters) vroeg ooit hoe het met mij was. Ik stond er ook niet...

Ik ben nu 17 jaar en ik ben momenteel weg van thuis. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was en mijn vader is hertrouwd en weer gescheiden toen ik 12 was. Mijn moeder is de hele tijd alleen geweest en heeft de hele tijd een zware depressie gehad. De zorg lag altijd bijna 100% op mij want ze heeft verder niemand. Wekelijkse uitbarstingen waarbij ze zei dat dit allemaal mijn schuld was en erna mocht ik ze weer oprapen en proberen moed in te praten om niet op te geven. 

​

Ze is ook verslaafd aan marihuana. Ze ontkent de hoeveelheid die ze nam / neemt maar ik weet dat ze meerdere keren per dag gebruikte. Ook voor bijvoorbeeld familiefeestjes, en uiteraard merken mensen dat en dan moest ik een smoesje verzinnen. Met mijn vader heb ik zo goed als geen contact en met mijn moeder dus ook niet op het moment. Ik heb besloten een...

Ik ben sinds een tijdje mantelzorger bij mijn overgrootouders. Mijn bomma heeft sinds een heel aantal jaren dementie, maar het gaat sinds een dik jaar heel sterk achteruit. Ik ben klein jaar geleden met mijn mama en broer naast hen gaan wonen. Momenteel ben ik al 2 weken thuis van kot om online les te volgen bij hen thuis. Mijn bomma is van de ene dag op de andere bedlegerig geworden en we hebben palliatieve zorg opgestart. Ik moet eerlijk zijn, deze dagen zijn enorm zwaar. Als ik terugblik op de voorbije jaren, besef ik dat ik stukje bij beetje aan het rouwen ben geweest. Altijd een klein stukje meer van haar persoonlijkheid zien verdwijnen doet enorm veel pijn. Ergens ben ik blij dat het lijden zal ophouden voor haar, maar dan moeten we verder en is er een nieuwe berg om te beklimmen. Ik probeer mijn bompa zo veel mogelijk te ondersteunen, maar hem met zoveel verdriet zien breekt mijn hart in duizend stukjes. Hoewel mantelzorg heel zwaar is, ben ik ook blij dat ik zeker...

Op 19 februari stelde Eurocarers, een Europese organisatie die zich inzet voor mantelzorg, hun project EDY-CARE voor. In dit project werkten mensen uit Portugal, Zweden, Italië en Slovenië samen om Jonge Mantelzorgers op scholen beter te kunnen ondersteunen.  Jessica en Shaun, twee jonge mantelzorgers, deelden hun verhaal. Hier kan je het verhaal van Shaun lezen. "Mijn moeder heeft een ernstige vorm van kanker en mijn zus heeft een ernstige afwijking waardoor ze mentaal tussen 18 maanden en 3 jaar oud is. Zij heeft hulp bij alles nodig: eten, zich wassen,… Daar komen nog gedragsstoornissen bij omdat ze soms erg gefrustreerd is door dingen die ze niet kan. Mijn thuissituatie kreeg een tijdje veel media-aandacht ..."

Ik ben een student die al gedurende 6 jaar, samen met mijn broer, zorgt voor mijn moeder. Zo'n 6 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden en sinds dan is mijn moeder psychisch zeer onstabiel geworden. Aangezien zij een heel moeilijke relatie heeft met haar familie (ouders, zus), waren mijn broer en ik zowat de enige personen die ze nog had. Onze mama wordt al gedurende 6 jaar intensief opgevolgd op psychologisch vlak, maar dit is niet voldoende. Ze is dan ook gedurende 6 jaar herhaaldelijk opgenomen in psychiatrische instellingen (meer wel dan niet). Aan elke nieuwe opname gaat een zwaar dieptepunt vooraf, waarop mijn moeder helemaal uit elkaar valt. En telkens opnieuw zijn het mijn broer en ikzelf die de stukjes mogen oprapen. Dit weegt heel...

Pas ontdekte ik de website van ZoJong. Gewoon, uit nieuwsgierigheid en om meer te weten te komen over jonge mantelzorgers, niet omdat ik wist dat ik er zelf één was. Toen zag ik dat een ouder met een verslaving ook kan betekenen dat je JMZ bent... Deze ontdekking is zo enorm geweest voor mij. Het is een erkenning dat alles dat ik doorheen mijn kindertijd heb gedaan en nu nog doe ook écht zorgen is, écht werken is. Het voelde altijd zo zwaar, maar ik gaf het niet eens toe aan mezelf omdat niemand om mee hen mijn moeite leek te erkennen. Ik zag 'mantelzorger' altijd als iemand die zorgde voor een ander persoon met een ernstige fysieke ziekte of fysieke/mentale beperking, waarbij die persoon bijvoorbeeld helpt bij typische zorgtaken en het huishouden. Ik heb altijd een enorm respect gehad voor deze mensen en zeker kinderen en jongeren, wat mij.."

ik heb het vandaag over autisme, mijn zus heeft het heel hard het is vervelend maar ik kan ook niet zonder haar. Het is zeer moeilijk omdat mijn klas een coronauitbraak heeft gehad en mijn zus mag natuurlijk niet getest worden want daar krijgt ze een soort van trauma van en dat was vervelend want dan moesten wij nog langer in quarantaine ;( ? Ok, laten we het nu hebben over mijn frustraties. Waar ik mij het meeste aan stoor is snel boos worden en daar kan ik niet tegen mijn zus is 10 jaar en speelt games en altijd als zij verliest begint ze precies een soort van hyperventileren. Maar nu rond ik af.

Groetjes, bloempotje

Mijn mama is altijd een enorm sterke persoon geweest. Ze is opgegroeid in armoede en wou mij een betere toekomst geven dan zij heeft gehad. Zelfs al moest ze hiervoor 70 uur/week werken. Blijven verder gaan, niet plooien, en vooral geen zwakte tonen. Zo kende ik mijn mama als kind. Echter, na dit jarenlang vol te houden -en een aantal sterfgevallen die haar heel hard geraakt hebben-, heeft mijn mama haar lichaam voor haar een belangrijke beslissing gemaakt. De beslissing om een pauze te nemen van alle drukte. Een pauze voor de rest van haar leven eigenlijk, want ze is chronisch ziek geworden. 

​

Als elfjarige had ik nog niet door wat er allemaal veranderde, grotendeels omdat mijn mama mij hiervan wou beschermen. Maar de eerste harde klappen van ons nieuwe realiteit sloegen in als een bom toen mijn mama ontslaan werd op haar werk. Toen we het financieel moeilijk kregen...

Op 19 februari stelde Eurocarers, een Europese organisatie die zich inzet voor mantelzorg, hun project EDY-CARE voor. In dit project werkten mensen uit Portugal, Zweden, Italië en Slovenië samen om Jonge Mantelzorgers op scholen beter te kunnen ondersteunen.  Jessica en Shaun, twee jonge mantelzorgers, deelden hun verhaal. Jessica, een jonge mantelzorger uit Zweden, trapte de bijeenkomst af met haar verhaal. "Ik woon in Zweden en ik heb een broer met een ernstige aandoening. Op school voelde ik me vaak alleen en onbegrepen, ik wist niet er nog andere jongeren waren in dezelfde situatie. Niemand vroeg me hoe het met me ging. Eén vraag zou al voldoende geweest ..."