Ik ben sinds een tijdje mantelzorger bij mijn overgrootouders. Mijn bomma heeft sinds een heel aantal jaren dementie, maar het gaat sinds een dik jaar heel sterk achteruit. Ik ben klein jaar geleden met mijn mama en broer naast hen gaan wonen.

 

Momenteel ben ik al 2 weken thuis van kot om online les te volgen bij hen thuis. Mijn bomma is van de ene dag op de andere bedlegerig geworden en we hebben palliatieve zorg opgestart. Ik moet eerlijk zijn, deze dagen zijn enorm zwaar.

 

Als ik terugblik op de voorbije jaren, besef ik dat ik stukje bij beetje aan het rouwen ben geweest. Altijd een klein stukje meer van haar persoonlijkheid zien verdwijnen doet enorm veel pijn. Ergens ben ik blij dat het lijden zal ophouden voor haar, maar dan moeten we verder en is er een nieuwe berg om te beklimmen. Ik probeer mijn bompa zo veel mogelijk te ondersteunen, maar hem met zoveel verdriet zien breekt mijn hart in duizend stukjes.

 

Hoewel mantelzorg heel zwaar is, ben ik ook blij dat ik zeker ben dat mijn bomma haar laatste dagen omringd met zorg en liefde heeft kunnen doorbrengen. Het geeft me een gevoel van voldoening, want ik heb kunnen zorgen voor haar zoals zij altijd voor mij heeft gezorgd.

 

Als ik een tip zou kunnen geven: zoek warme en betrokken thuisverpleging, want door hen heb ik toch ook het gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Ze helpen me met informatie over medicatie, waar ik op kan letten om goede zorg te bieden en kunnen duidelijk communiceren met dokters rond pijnbestrijding. You are not alone!