Ik ben sinds een drietal jaar mantelzorger voor mijn grootouders. Mijn grootvader kreeg anderhalf jaar geleden de diagnose Alzheimer en sindsdien volg ik alles op. Voor zijn diagnose hielp ik al met boodschappen doen, maar sindsdien regel ik ook alle hulp in huis, beheer ik mee de financiën, heb ik ook al de begrafenis van hun zoon geregeld,...

 

Sinds augustus 2019 kreeg mijn grootmoeder de diagnose Parkinson en heb ik hier ook alles meteen beginnen regelen: huishoudhulp, boodschappenhulp, ziekenhuisbed regelen, aanpassingen in huis, medicatie opvolgen, huis poetsen, eten klaarmaken voor mijn grootvader, maaltijden aan huis aanvragen en noem maar op. Ikzelf merk vaak dat bepaalde familieleden nooit tevreden zijn met hoe alles geregeld wordt en altijd wel commentaar zullen hebben, omdat hun visie afwijkt van de mijne. Zelf focus ik mij vooral op de feedback dat ik krijg van de sociale diensten en de verpleegdiensten die mijn grootouders opvolgen. Zolang zij mij aangeven dat ik goed bezig ben en de situatie haalbaar blijft voor mijn grootouders, ga ik daar ook verder op bouwen. Zelf vind ik het een absolute must om hulp te durven vragen! Als jonge mantelzorger heb je ook nog altijd recht op tijd voor jezelf, je gezin, opleiding en kan het geen kwaad om naar professionele instanties te lopen en met hun te overlopen welke mogelijkheden er bestaan om het voor jezelf wat lichter te maken.

 

Zelf heb ik ook een huishouden en combineer ik dit nog met een opleiding tot verpleegkundige. Mijn grootouders dragen mij op handen en zolang zij open kaart spelen met mij, merken zij ook dat ik bergen zal proberen te verzetten om hun zo lang mogelijk thuis te kunnen laten wonen. Gelukkig heb ik sinds een jaar wel wat hulp nu van mijn broer en moeder die terug aanwezig zijn in hun leven, alsook mijn tante die dit al langer doet. Ikzelf regel vooral alle praktische zaken en papierwerk, zodat alles overzichtelijk blijft. Ik hou mezelf ook voor dat fouten maken niet erg is en dat ik er nog zal maken, maar dan moet je ook durven aankloppen bij mensen die voldoende ervaring hebben om je verder te helpen.

 

Mantelzorger zijn kan zwaar zijn en zeker op een jonge leeftijd. Je stelt jezelf dagelijks de vraag of je niet iets verkeerd heb aangepakt, maar tegelijkertijd maakt dit de band met mijn grootouders ook hechter. Tranen vloeien er zeker, maar de leerzame momenten over elkaar zijn des te mooier. Ik ben trots om mantelzorger te zijn en ik ben blij dat ik dit kan en mag doen voor mijn grootouders, die vroeger zelf zoveel voor mij hebben gedaan!